Verhalen uit de coachpraktijk:
‘Afgelopen week gebeurde het weer. Voor de zoveelste keer. Ik word er gek van.’
Ze slaat haar benen bruusk over elkaar en kijkt me boos aan.
Spek en bonen
Een prachtige vrouw. Lang donker haar. Halverwege de veertig. Ze werkt als senior consultant bij een succesvol communicatiebureau. Zij is een van de drijvende kracht. De spin in het web. Afgelopen week hadden zij en haar (mannelijke) collega, junior consultant, een belangrijke afspraak.
‘We zaten in een meeting met twee vertegenwoordigers van onze klant. Mannen. Er moesten een aantal belangrijke beslissingen genomen worden. En dan gebeurt het: de heren richten zich voortdurend tot mijn mannelijke collega. Stellen hem de vragen. Laten hem uitleggen. Overleggen met hem. Zien hem als ‘de manager’. Ik zit er gewoon voor spek en bonen bij.’
Haar romp helt vervaarlijk voorover. De handen tot vuisten gebald. Haar lichaam spreekt boekdelen.
‘Hoe is dat voor jou?’ Overbodige vraag, maar vragen stellen is wat ik doe.
Strijken met de eer
‘KLOTE!’ Het komt uit haar tenen. ‘Ongelofelijk vervelend. Balen. En weet je wat het ergste is?’ Ze schreeuwt het bijna. ‘Hij, gaat nog helemaal in z’n rol op ook! Doet of ie van de hoed en de rand weet. Terwijl hij geen idee heeft. Hij doet gewoon alsof. Lult mee. Zelfverzekerd. In plaats van dat ie tegen die heren zegt: ‘Daarvoor moet je bij mijn collega zijn. Zij weet er alles van.’ En het mij laat uitleggen. Maar nee hoor! De rollen worden omgedraaid en ik zit er als een assistente bij. Stommetje te spelen. In zijn schaduw te verpieteren. Ik word totaal niet serieus genomen. Woest ben ik, maar ik sla helemaal dicht.
‘Door wie word je niet serieus genomen?’ vraag ik voorzichtig.
‘Nou…..door die drie kerels natuurlijk.’ Ze leunt achterover en kijkt naar de grond. Ze blijft kijken. Een hele tijd.
Initiatief en actie
‘Shit!’ zegt ze opeens. Ze kijkt me aarzelend aan. ‘Ik neem mezelf niet serieus, he? Ik had zelf het woord kunnen pakken. Initiatief nemen.
In actie komen. Mijn rol bepalen.’ Een lichte schittering in de ogen.
‘O nee, wat erg!’ Haar stem schalt schel door de ruimte. ‘Dit is typisch weer zo’n vrouwending. Afwachten. Aanpassen. Zwijgen. Verwijten.’
‘Dat zijn jouw woorden.’ antwoord ik.
Ze begint te lachen. Het kwartje is gevallen.
