Megastrak afvalprogramma
Jarenlang ben ik bezig geweest met afvallen, lijnen en diëten. Ik was eigenlijk ALTIJD met mijn gewicht en lichaam bezig. NOOIT was ik er eens NIET mee bezig. Altijd was er wel een megastrak afvalprogramma of een aantal ondoenlijke regels, die ik mezelf had opgelegd en wanhopig PROBEERDE (sleutelwoord) vol te houden.
Aan mijn omgeving liet ik natuurlijk niets merken. Nee hoor, met mij gaat alles prima. Alles onder controle. In het bijzijn van mijn gezin, familie of vrienden koos ik keurig voor gezonde dingen. Maar van binnen voelde ik mezelf vaak ellendig, beroerd, leeg. Waarom hadden zoveel vrouwen een prachtig lichaam en had ik dit lelijke, te dikke blubberlijf?
Schaamte over mijn lichaam
De pijn en schaamte over mijn lichaam in combinatie met het zoveelste veel te strenge eetregime -het altijd moeten en heel veel niet mogen- zorgde ervoor dat ik stiekem begon te eten. Koekjes, chocolade, appeltaart, slagroom. Pfffff….wat een opluchting. Voor even voelde ik mezelf bevrijd. Een kleine rebel, die doet wat ze wil. YES! Steeds vaker kon ik alleen maar denken aan het breken van mijn zelfopgelegde eetregels. Zo ontstonden sluipenderwijs mijn eetbuien.
Eetbuien, die even goed voelden, of liever gezegd een euforisch gevoel gaven: ervoor zorgden dat mijn echte gevoelens over mijn lichaam er even niet meer waren om mij daarna met een mokerslag terug in de keiharde werkelijkheid te werpen. Meedogenloos. Onderstaande rauwe scene van een van mijn eetbuien schreef ik een paar jaar geleden. Ik wil ‘m graag met je delen om je te laten zien wat er eigenlijk precies met mij gebeurde tijdens zo’n eetbui. De wanhoop. De drang. De euforie. De veroordeling. De walging. De dwangmatige gedachten in mijn hoofd, de overweldigende emoties in mijn lijf, een bloedsuikerspiegel als een dolgedraaide rollercoaster, de hormonen, die de weg volledig kwijt waren en het hieruit voortvloeiende (destructieve) gedrag. Alsof iemand buiten mijzelf het over nam. Zo voelde het. Ik noemde haar ‘De Vreetdame’. Lees hier wat zij aanrichtte.
De Vreetdame
‘Ik wist het: vandaag ga ik toeslaan, vandaag gaat het gebeuren. Het moest. Het kon niet anders. Ik hikte er al een paar dagen tegen aan. De drang werd steeds sterker en mijn weerstand met de minuut minder. Bijna niet meer te houden. En dan ineens is het er: het ideale moment. Yes! Mijn geliefde gaat alleen naar een feest in het schone Limburg. Onze oudste dochter logeert bij een vriendin. Ik moet thuisblijven, want onze jongste dochter voelt zich niet lekker. Een avond alleen. En een avond alleen = een avond vreten. Want vreten doe je alleen. Als je man weg is en je kind in bed ligt.
Mijn vreetavond begint vroeg vandaag. 16.23 uur om precies te zijn. Plaats van handeling: het aanrecht in de keuken. De Vreetdame is in haar nopjes. Een hele zak Milka chocolaatjes kijkt mij aan. Roept mij. Schreeuwt om mij. Ik scheur het zakje open. Nerveus onbeheerst. Er is geen houwen meer aan. Het moet gebeuren. Nu. Ik wil het eigenlijk niet, maar de Vreetdame moedigt me aan: ”Toe maar, je kunt het. Dit is jouw beloning!’ En ik heb niet veel aanmoediging nodig. Twee vingers graaien naar het eerste snoepje. Mijn lippen zuigen met kracht het weerloze chocolaatje naar binnen. Ik heb hem! Yes! Aaaaagh…….goddelijk, in een woord goddelijk. De smaak van die smeltende chocolade in mijn mond. Die fluwelen zachtheid. Die heerlijke rondheid. Doorslikken. En dan het toetje: die romige nasmaak. Het is of ik thuiskom. NU EVEN IK! Niemand anders. Geen kind. Geen man. Geen werk. Geen discipline. Alleen IK. Mijn oude vertrouwde IK. Mijn veilige IK. Mijn ondeugende IK. Mijn vretende IK. Heerlijk. Snel nog een snoepje. Het moet. Mijn hersens schreeuwen, verlangen intens. De Vreetdame juicht. Aaaaaahg……Zalige ontspanning. Alles los. Even weg. Nog maar één. Ik schil aardappelen en gooi ze in het pannetje. Het water klotst over de rand. Ik zie het niet, ik hoor het niet. Ik ben chocolade. Chocolade en ik zijn één. Nog één en nog één. Een heerlijke verzadiging trekt langzaam door mijn lichaam. De geruststelling. De troost. De rust. Het mag. Het is goed zo.….
Die gillende leegte
O nee, sh*t! Daar is ie! De onvermijdelijke terugval. Mijn bloedsuikerspiegel schiet met een noodgang van de hoogste top naar het diepste dal. De pijn. De vermoeidheid. De gillende leegte in het lijf. Het gat in de maag. Het zwarte gat. Die lege pijn. Vullen. Het gat moet gevuld. Nu. Onmiddellijk. Meteen. Ik moet meer. Meer. Nog meer. Het moet. Het kan niet anders. Ik trek die leegte niet. Ik wil dit niet voelen. Gelukkig daar is mijn redding: De Vreetdame. Ze neemt het van mij over. ‘Ja toe maar, meisje! Je weet wat je moet doen om deze dip op te lossen. Toe maar! Toe!!!’ De aardappelen koken.
Het dochtertje van vier kijkt televisie in de kamer. Assepoester, de super slanke tot op het bot getergde schoonheid, die uiteindelijk toch nog een sprookjesprinses wordt. Ik kook en ik vreet. Stiekem. Mijn kind heeft niks in de gaten. Ze mag het niet zien. Ik schaam me. Ik ben als de dood dat ze mijn voorbeeld zal volgen. En dat wil ik niet. Never niet. Niet deze levenslange lijdensweg voor mijn kind. De zak is leeg. Ik ook. Mijn dochtertje en ik eten de avondmaaltijd. Ik proef niets.
Een nieuwe zak wacht. Kitkat chocolaatjes. Minimaal 50 kleine ronde snoepjes met koek van binnen wenken mij. Mijn maag begint hevig te protesteren. Mijn hersens luisteren niet, want het moet, het moet, het moet. De Vreetdame heeft het besloten. En zij is de baas. Eerst gauw mijn dochter naar bed. Ze ligt in ons bed, dat mag ze altijd als papa weg is. Ze straalt. Voorlezen, maar ik weet niet wat ik lees. Geen idee. Mijn hersens schreeuwen: zoet, zoet, zoet. Mijn ogen zien alleen maar chocolade. Welterusten, lieve schat! De Vreetdame verlaat lachend de slaapkamer.
Na de zak Kitkat nog negen bonbons. Achter elkaar. Melk, wit of puur het maakt niet uit. Ik proef ze niet meer, maar het moet. Shit, het doosje is leeg. Wat nu? Mijn voorraad is op. Zoeken in de kast. Er zijn nog dropjes. Dertien zachte zoete dropjes. Ze zijn eigenlijk van mijn geliefde, want ik eet nooit zoetigheid. Ik koop het dus ook nooit, behalve dan al die duizenden keren dat ik het stiekem kocht. Vreten doe je stiekem. Niemand weet het, niemand merkt het. Ik laat een aantal dropjes in het zakje achter, want anders krijgt mijn schat het in de gaten. Morgen is het namelijk zondag en ik kan dus niet snel naar de supermarkt om datzelfde zakje drop half aangebroken terug te zetten in de kast.
Volgevreten monster
Dan is er geen zoet meer in huis. De Vreetdame is not amused. Paniek. Het is half elf ’s avonds. Ik kan niet naar de benzinepomp, want mijn dochtertje slaapt, maar ik heb nog niet genoeg. Ik moet meer, nog meer. Mijn hersens schreeuwen om eten, om die kortdurende euforie. Even geen leegte. Even niet voelen. Die rust. Mijn maag zit propvol. Maar de Vreetdame heeft nog niet genoeg. Dan maar 10 toastjes met brie. Mijn lijf kan niet meer, maar ik eet gewoon door. Ik ga naar bed. Ik sleep mezelf de trap op, kleed me uit en kijk in de spiegel. Die buik. Die kont. Die benen. Walgelijk. Afschuwelijk volgevreten monster. Gauw slapen. Gauw vergeten. De Vreetdame sluit voldaan haar ogen. Missie geslaagd.’
Wellicht herken je jezelf in deze scene. Misschien is het zelfs heel confronterend voor je. Ook ik heb jarenlang gedacht dat ik de rest van mijn leven zo door zou moeten. Van het ene dieet naar de volgende eetbui en weer op naar het andere dieet en de zoveelste boze veroordeling van mijn lichaam. Wat ik mij toen niet realiseerde was dat de mega strenge dieetschema’s de eetbuien in stand houden en vice versa. Geen mens houdt leven met zoveel regels en restricties vol. Van dat zware juk moet ie zich zo nu en dan bevrijden. Maar aangezien die bevrijding bij mij uitmondde in een totale schranspartij moest ik mezelf daarna, uit schuldgevoel en teleurstelling, weer ‘straffen’ met het volgende nog strengere dieet. En zo zat ik jaren vast in dit wurgende stramien. Die verstikkende vicieuze cirkel van diëten en eetbuien.
Vandaag de dag ben ik heel blij met en dankbaar voor mijn lichaam. En weet ik hoe belangrijk goede, gezonde voeding is voor mij. En nee, ik had het ook nooit voor mogelijk gehouden dat ik geen eetbuien meer zou hebben. Nou ja, heel af en toe een kleintje. Sterker nog: blokken chocolade liggen rustig in de ijskast en blijven daar. Al gaat een chocolaatje (of vier) er op zijn tijd zeker in. Bij mij is er zoveel veranderd in mijn relatie met mijn lichaam en eten en weet je: ik gun dat jou ook zo graag.
Geluk zit niet in een sixpack of de maat van je spijkerbroek.
Wil jij jezelf ECHT bevrijden van het juk van de lichaamshaat en de vicieuze cirkel van diëten en eetbuien? Het gevecht met jezelf stoppen? Dan zul je dingen echt anders moeten gaan doen dan je ze tot nu toe deed. Geluk zit niet in een sixpack of de maat van je spijkerbroek. En trouwens ook niet in shoppen, 24/7 werken of een fles wijn leeg drinken.
En de eerste stap hierbij is: TEN VOLLE GAAN LEVEN met een lichaam, waarin je jezelf niet helemaal comfortabel voelt. Plezier hebben. Betekenis zoeken. Zorgen voor jezelf. Blij zijn met de kleine dingen. Kortom: minder regels, meer leven. Minder moeten, meer genieten. Ook al is je lijf of leven niet perfect. Eten zal dan langzaam weer iets worden wat je doet tijdens de lunch in plaats van wat je NODIG hebt om de dag door te komen. En je lichaam krijgt zo langzaam maar zeker de natuurlijke vorm die helemaal bij jou past.
Echte verandering vraagt MOED, MOEITE en TIJD. Maar weet: ik help je er graag bij. Zodat je jouw obsessie met (di)eten of het perfecte lichaam gaat loslaten en gaat houden van je lichaam, zoals het is. EN VOORAL VAN JEZELF.
En als ik het kan kun jij het ook!
Liefs,
Ingrid
